Cześć. Może to trudny temat i nie każdy bedzie chciał się podzielić swoimi doświadczeniami ale jednak mam nadzieję że podzielicie się swoimi sposobami na radzenie sobie z porażkami. Zapraszam do wypowiedzi i pozdrawiam.

Hej, chodzę regularnie na ten mentoring: http://michallegowski.pl/mentoring/ i dowiedziałam się tam bardzo ważnej rzeczy. Porażka to coś ostatecznego, czyli sytuacja w której już nic nie możesz zrobić, gra została zakończona. Ale póki żyjesz zawsze możesz coś zrobić, zawsze możesz działac i rozpocząć wszystko od nowa choćby nie wiem jak było trudno. W takim ujęciu porażki nie istnieją, głeboko w to wierzę bo w ten sposób stać nas na robienie rzeczy o wiele śmielszych i odwazniejszych.

Można to nawiązać do ksiązki o włoskich donach którą czytałem lata temu. Jeden z nich mawiał że błedy trzeba popełniać byleby nie były to błedy fatalne i ostateczne. Też wyznaję zasadę że jeśli coś się nie udaje to tylko dlatego że idziemy w dobrym kierunku i musimy się czegoś nowego nauczyć. Im wiecej sie uczymy tym jestesmy lepsi i prawdziwie sie rozwijamy.

Zazdroszcze wam tych filozofii życiowych i łatwością z jaką o tym piszecie. Ja mam tak że czasami śmiertelnie boję się popełnić bład i dlatego nie podejmuje działania. To wszystko co piszecie jest logiczne i gdzies tam w glebi o tym wiem ale mimo wszystko nie moge sie przemóc.

W takim razie to dobra okazja żeby iśc na coaching. Dzieki niemu odnajdziesz swoje blokady i je zniwelujesz. Bardzo podobało mi się w jaki sposób stało się to u mnie. Michał Łęgowski porównał moje porażki do wywrotek dziecka które uczy się chodzić. Dziecko nie usiądzie i nie pomysli ze jest beznadziejne tylko bedzie probowało dalej. A nie wiem czy wiesz że chodzenie jest najtrudniejszą umiejetnoscia jaka czlowiek posiada? Serio nic nie jest trudniejsze od chodzenia a jednak robimy to z taką łatwością.

Bardzo dobre porównanie. Nikt chyba by trafniej tego nie ujął. Pójdę na ten coaching. Nic nie trace a widze ze moge bardzo duzo zyskać.